Okay, we gaan een experiment doen. Doe `gewoon’ even mee. Het is leuk. Nee, je hoeft niet je ogen dicht te doen. Houd ze maar wagenwijd open. Kijk goed wat er gebeurt.

Stap 1. Ga voor een spiegel staan. Adem in en uit. In,… en uit! Pffffffffffffffffft…… In,… en uit. Pfffffffffffffffffffffft……En nog een keer! In,… en uit. Pfffffffffffffffffffffffft…… Laat je armen rustig langs je lichaam hangen.  Stap 2. Kijk jezelf eens diep in de ogen aan. Nee, blijven kijken! Kijk maar eens goed wat je ziet. Houd dit een paar seconden vol.  Stap 3. Terwijl je naar je zelf blijft kijken, zeg je hardop tegen jezelf, en noem je naam, `[naam], ik hou van jou!’. Niet fluisterend, of met een piepstemmetje, nee, HARD op! En, doe het zo, dat je het ook gelooft. Jij HOUDT van JOU! En blijf in je ogen kijken. Wat gebeurt er? Wat voel je? Wat zie je?

Ik zal eerlijk met je zijn. Toen ik een webinar volgde waar deze oefening werd uitgelegd, dacht ik, `piece of cake!’.  Ik zit elke week in de auto, mijn business, plannen en privé leven overdenkend. Terwijl ik naar SLAM! radio luister, `Housuh in de Pauzuh’ en dat soort opzwepende muziek’, zit ik te swingen in de drivers seat. Mijn auto is dan voor 1.5 uur mijn private VIP Dance Party geworden. Herken je dat? Terwijl ik tussen Amsterdam en Rotterdam over het asfalt zoef, knip ik wel eens met mijn vingers. Ja, ik knip met mijn vingers! Het is een persoonlijk anker dat ik ooit in mij NLP opleiding heb geleerd en gemaakt. Het staat voor, `Yes, je kan het!’. Met twee handen tegelijk, is wel goed opletten als je rijdt trouwens, is het nog sterker. Toen ik hoorde in dat webinar dat ik volgde, over tegen jezelf zeggen dat je van jou houdt, dacht ik, `dat is hetzelfde als met mijn vingers knippen.’

Na het webinar ben ik naar een spiegel in mijn slaapkamer gelopen. Tot mijn verbazing keek de `andere’ Sandra die ik in de spiegel zag, een beetje verlegen en ontwijkend naar mij terug. Ik produceerde tot mijn verbazing een `fluisterstemmetje’ dat zei, `ik hou van jou’. Ik was alleen thuis en toch voelde het behoorlijk onwennig en out of my comfortzone, kan ik je zeggen. `Dat kan beter!‘, dacht ik. Ik keek mezelf diep in de ogen, en voelde `het’ opeens. Het leek wel alsof ik die kleine Sandra van de lagere school in de ogen keek. ‘Huuuh, wat gebeurt hier nou?’ Ik wachtte even en zei iets harder, maar met een piepstem, `ik hou van jou’. Ik werd er ongeduldig van, en sprak mezelf streng toe. `Kom op, nou! Dat kan harder en nu met je naam erbij!’ Ik keek mezelf weer in de ogen, en zei met krachtige stem, `Sandra, ik hou van jou!’.  Tot mijn grote verbazing werd mijn krachtige stem, zachter aan het einde van de zin. Er kwamen tranen in mijn ogen. Ik dacht, `wat is DIT nou?’

De oefening was ingewikkelder dan ik dacht en deed me meer dan ik had gedacht. Ik moest aan mijn partner denken die voordat hij het huis verlaat, steevast in de spiegel kijkt, nee, breeduit en stralend glimlacht naar zijn evenbeeld, en zegt, `Bofkont, we gaan er weer een fijne dag van maken! You’re F*CKING brilliant! ‘.  En, weet je wat? Hij meent dit nog ook!

Het is op 14 februari Valentijnsdag. Zeg jij dan tegen je partner dat je van hem/haar houdt? Maar, zeg je dit ook wel eens tegen jezelf? En, MEEN je dit ook? Laten we hier een gewoonte van maken, niet alleen op Valentijnsdag. Net zolang, totdat we het ook geloven en durven te zeggen. Net zolang totdat, wanneer we de deur uitgaan, we dit vol liefde tegen onszelf zeggen. `Bofkont, we gaan er weer een fijne dag van maken! You’re F*CKING brilliant! IK HOU VAN JOU!’

Ik beloof je dat het een mooiere wereld wordt, voor jou en voor mij!